Данир Ишбаев әлеге көндә БДУ-ның Сибай институтында математика факультетының 2-се курсында белем алып йөрөй.
Уңыштар һиңә, шиғриәт тигән ҙур донъяға тәүгә аяҡ баҫыусыбыҙ! Артабан да яңынан-яңы шиғри күстәнәстәрең менән шиғыр һөйөүселәрҙе һөйөндөрөп тор.
Ер йөҙөндә ожмахҡа тиң ер бар,
Ғүмерендә күпме яуҙа еңеп,
Күпте күрә, күпте кисерә.
Тыуған илем, тыуған төйәгем.
Һиңә арнап шиғыр яҙған саҡта
Ҡурай моңо шундай яҡын миңә,
Ҡош йырындай ята күңелгә.
Ҡурай йыры өҙөлмәһен өсөн
Әҙермен мин йәнде бирергә.
Ҡая-тауҙар, урман-яландары,
Үҙе генә ниндәй ҙур байлыҡ.
Шул байлыҡты алып ҡалыу өсөн
Һыуыҡ көндә ҡояш нуры булып,
Ағиҙелдең матурлығын күреп,
Килгән ҡунаҡ хайран ҡалалыр.
Йәнлеккә бай тәбиғәтен күреп,
Башҡоттарға күҙе ҡыҙалыр.
Йөҙ йыл тулды тыуған илебеҙгә,
Бергәләшеп ҡотлап үтәйек.
Тағын йөҙ йыл бергә татыу ғына,
Күңел асып, донъя көтәйек.
Сәскә атып, яҙҙар килгән саҡта
Ожмахҡа тиң минең Бөрйәнем.
Шишмәләре сылтрап ағып ята.
Шуны күрһәм - тыныс йөрәгем.
Тауҙарына ҡарап хайран ҡалам,
Мин уларҙан йәшәү көсө алам
Ғүмер диңгеҙендә йөҙөргә.
Матурлығы менән бер ерҙән дә
Кәм түгелдер минең Бөрйәнем.
Әйткем килә бөтә күңелемдән -
Мәңге йәшә, тыуған төйәгем!
Башҡортостан минең тыуған илем,
Ә Бөрйәнем - күңел бишегем.
Бәләкәйҙән үҫеп Бөрйәнемдә,
Астым хәҙер донъя ишеген.
Сит яҡтарға сығып йөрөп ҡайтҡас,
Һағындыра тыуған яҡтарҙы.
Һәм бәхетле булған саҡтарҙы.
Ваҡыт үтә, донъя алға бара,
Тик сит яҡҡа, дуҫҡай, ашыҡма.
Тыуған яҡтың урман-тауҙары ла
Тормош елдәренән ышыҡлай...
Бер ҡайҙа ла улай рәхәт түгел,
Йөрәгемдә тик һин, Бөрйәнем.
Һине данлап шиғырҙарым яҙам,
Гүзәлдәрҙән генә гүзәлем.
Сит кешеләр килеп ҡунаҡ була,
Тау-урманлы ҡаяларың менән
Шүлгәнташың ғына ни тора!
Күңелемдә минең ҡурай моңо,
Уйҙарымда тик һин, Бөрйәнем.
Ҡайҙа ғына ситтә йөрөһәм дә,
Тыуған яҡҡа тарта йөрәгем.
Ғүмер үтә, ваҡыт алға елә,
Үткәндәрҙе булмай ҡайтарып.
Әйтер һүҙҙәр әйтелмәйсә ҡалһа,
Йөрәк әрней күңел аҡтарып.
Сәғәт телен кире артҡа бороп,
Бала саҡҡа кире ҡайтһамсы...
Ауыр һүҙҙе яҡын кешеләргә
Әйтмәҫ инем инде бер тамсы...
Баҡсалағы яңғыҙ ҡайын кеүек,
Моңһоуланып кисем үткәрәм.
Үҙ өҫтөмә төшкән ауырлыҡты
Көсөм еткән тиклем күтәрәм.
Көскенәһен һынап йөрәгемдең,
Үҙ юлымдан алға барырмын.
Хәлһеҙлектән иҫем юғалтһам да,
Үҙ һүҙемә тоғро ҡалырмын.
Асыуланып, әсе һүҙҙәр әйтмә
Һине һөйгән, яҡын кешеңә.
Һис ҡасан да уны ситкә этмә,
Ниндәй генә төштәр күргәндә лә,
Яҡшылыҡҡа түккән бөтә көстәр
Яңылышып юлдан яҙа баҫһаң,
Дөрөҫ юлға хаҡлыҡ баҫтырыр.
Ауырлыҡтар һиңә килгән саҡта
Һөйөү генә һине ҡотҡарыр.
Атай, тиеп ҡосаҡлайһы килә...
Тик белмәнем атай китерен.
Уттай янған атай күҙҙәренең
Белмәнем шул ҡапыл һүнерен.
Ауыр саҡта алдарына ятып,
Ҡыйын саҡта әйткән һүҙҙәр өсөн
Бар күңелдән ғәфү үтенеп.
Атай-әсәй ҡәҙерҙәрен белеп,
Сөнки улар был донъяла саҡта
Беҙ уларға һәр саҡ балабыҙ.